Data, 3 lutego 1943 roku, na trwałe utkwiła w pamięci niemieckich naukowców zajmujących się techniką radarową w czasie wojny. Wtedy to właśnie, na pokładzie, zestrzelonego niedaleko Rotterdamu, czterosilnikowego ciężkiego bombowca produkcji brytyjskiej typu Stirling, znaleziono najnowszej generacji radar produkcji brytyjskiej, tzw. H2S. Wstępne oględziny tego urządzenia wskazywały jednoznacznie, że Anglicy mocno wyprzedzają III Rzeszę w dziedzinie techniki radarowej. Urządzenie H2S było montowane na samolotach i pozwalało na zdalną identyfikację celów naziemnych, niezależnie od warunków pogodowych. Były to więc, mówiąc kolokwialnie, oczy pilota, który nawet w nocy, mógł dokładnie namierzać cele przeznaczone do bombardowania. Urządzenie H2S początkowo pracowało na częstotliwości 3GHz (fale o długości 9 cm), a pod koniec wojny nawet na 10GHz (fale o długości 3 cm), co pozwalało na bardzo dobrą identyfikację celów naziemnych a przede wszystkim skuteczną nawigację podczas lotu.
Odpowiedzią strony niemieckiej na odkrycie radaru H2S (nazwanego kryptonimem – Rotterdam Gerät) było powołanie grupy specjalistów, których celem było jak najszybsze zniwelowanie ogromnej przewagi Aliantów w dziedzinie techniki radarowej. Niedługo po odnalezieniu urządzenia H2S, dnia 22 lutego 1943, na posiedzeniu grupy roboczej „Rottterdam” spotkali się przedstawiciele najważniejszych organów dowództwa wojsk lądowych, morskich oraz powietrznych III Rzeszy (OKH – Oberkommando des Heeres, OKM – Oberkommando der Marine, RLM – Reichsluftfahrtministerium) oraz przedstawiciele największych firm zajmujących się techniką radiową, takich jak: Siemens, Lorenz, Blaupunkt oraz Telefunken. Pierwszym krokiem była oczywiście próba skopiowania „urządzenia Rotterdam” oraz szybkie znalezienie antidotum na używanie przez Aliantów tak nowoczesnego radaru.
Rozpoczął się wyścig naukowców, którego areną stał się, częściowo, klasztor w Lubiążu, gdzie już rok później, spożywając pieczeń wieprzową, naukowcy dyskutowali o…
